Akupunktura - wielka moc małych igieł. Część 2

W Niemczech istnieje ofi cjalnie uznany zawód Heilpraktiker. Po zdaniu egzaminów – choć nie ma się dyplomu lekarza – można otworzyć praktykę leczniczą. Jeżeli Heilpraktiker chce uzyskać wiedzę na temat TMC na dobrym poziomie, musi brać udział w dodatkowych kursach specjalistycznych.

Nie jest to jednak konieczne do prowadzenia własnej praktyki. W Szwajcarii system szkolenia naturopatów (nie lekarzy) jest dwustopniowy: I stopień to szkolenie podstawowe ogólnomedyczne. Po nim następuje szkolenie II stopnia – specjalistyczne w zakresie m.in. homeopatii, osteopatii lub medycyny chińskiej. Szkolenia kończą się egzaminami. W Wielkiej Brytanii TMC rozwija się bez żadnych urzędowych przeszkód. Od czasów króla Henryka VIII, który nadał prawo do leczenia każdemu, kto potrafi to robić – oczywiście o ile znajdzie chętnych. Nikomu nie wolno zakazywać leczenia, o ile nie niesie to zagrożenia dla pacjentów. To oni (my!), mają prawo do wybrania odpowiedniej dla siebie metody leczenia, a także takiego lekarza, terapeuty czy uzdrowiciela, któremu ufają. To pacjenci powinni decydować o własnym zdrowiu i wydawanych na ten cel środkach. System brytyjski byłby najlepszy dla Polski i zgodny z Konstytucją RP. Wystarczającym zabezpieczeniem przed nieodpowiedzialnymi uzdrawiaczami, powinno być prawo cywilne i ubezpieczenie lekarzy/ terapeutów od odpowiedzialności cywilnej.

W przypadku ciąży odpowiednio przeprowadzone zabiegi mogą przynieść wiele korzyści. Akupunktura pomaga zadbać o prawidłowy przebieg ciąży, usuwa poranne mdłości, zapobiega nadwadze, depresji itd. Stosowana pod koniec ciąży pomaga w akcji porodowej. W Chinach akupunktura stosowana jest również jako znieczulenie podczas porodu. Nakłuwanie podczas menstruacji może pomóc w walce z takimi jej objawami jak: silne bóle głowy, niepokój, bezsenność i ogólne złe samopoczucie. Należy jednak zwrócić uwagę na to, czy osłabienie organizmu nie jest zbyt duże.

Oto kilka pytań i odpowiedzi udzielonych przez specjalistów, praktyków akupunktury.

Nic. Igła wykonana z litej nierdzewnej stali jest niewiele grubsza od włosa. Nie zawiera żadnych środków odurzających ani nie jest naładowana elektrycznie.

Długość igieł waha się od 0,5 do 10 cm. Są różne rodzaje igieł; używa się ich w zależności od efektu, który pragnie się osiągnąć. Niektóre są tak wykonane, by można je było stosować w połączeniu z moksą (ogrzewanie cygarem piołunowym określonych punktów na ciele).

To zależy od punktu, w który wprowadza się igłę. Najczęściej tkwi ona tuż pod powierzchnią skóry, lecz niektóre wkłuwa się na głębokość od 0,25 do kilku cm. Proszę nie sądzić, że im głębsze wkłucie, tym większy ból.

Bynajmniej. Rzeczywiste, dobrze rozpoznane punkty na ogół nie krwawią. Czasami lekarz może celowo wywołać krwawienie jakiegoś punktu. Rezultatem tego będzie jedna, dwie krople krwi.

Igły używane w akupunkturze są giętkie i nie można ich złamać w czasie zabiegu. Czasami, gdy pacjent wykonuje gwałtowne ruchy, igły gną się lekko, jednak nie grozi im złamanie.

Zależy od pacjenta, zwykle jednak od trzech do ośmiu, a czasem nawet dwudziestu.

Tak, jednak kość musi być najpierw złożona w zwykły sposób. Akupunktura sprzyja procesowi zrastania się kości i przyspiesza tempo tego procesu poprzez doprowadzenie energii do miejsca złamania – pozwala utrzymać w tym miejscu normalne procesy na właściwym poziomie. Wszystko to prowadzi do szybszego wyleczenia.

Katar sienny i bezsenność to znów tylko nazwy objawów. Przyczyny uczuleń i bezsenności mogą być bardzo liczne. Często jest to skutek wewnętrznego napięcia, zmartwień, strachu, depresji, żalu i wielu innych czynników psychicznych; równie często jest to wynik zaburzeń organicznych lub wreszcie kombinacja obu tych czynników. Zarówno katar sienny, jak i bezsenność ustąpią, gdy przywrócona zostanie równowaga energii chi.

Tak, oczywiście. Sceptyczna postawa pacjenta nie ma żadnego wpływu na proces leczniczy.

Nie. Czasem przyjmowanie leków łącznie z nakłuwaniem jest wręcz konieczne. Dopiero w miarę powrotu do zdrowia można je odstawiać. Akupunkturę łączy się np. z ziołolecznictwem i homeopatią. Trzeba jednak poinformować terapeutę o zażywanych środkach.

Owszem. Dzięki nakłuwaniu określonych punktów na ciele można przeprowadzać operacje bez narkozy. Pacjent jest wtedy przytomny, ale nie czuje bólu. Jednak nie u wszystkich takie znieczulenie jest skuteczne. Zdarza się, że przestaje działać w czasie trwania zabiegu. Najlepiej i najbezpieczniej, jeśli wykonuje je doświadczony anestezjolog, który może w razie takiej potrzeby, zastosować konwencjonalne znieczulenie.

Prawda. Wprawdzie nakłuwanie nie leczy uzależnienia, jednak może wspierać terapię, np. łagodząc objawy po odstawieniu papierosów. Ok. 75% palaczy stosujących akupunkturę rzuca palenie lub pali mniej. Po roku od zakończenia terapii nie pali ok. 20% osób. Sukces zależy jednak od motywacji.

Akupunktura nie jest uniwersalnym remedium na wszystkie choroby. Skuteczniejsza jest w przypadkach ostrych, natomiast choroby chroniczne zazwyczaj wymagają wsparcia farmakologicznego wg receptur TMC. Istotny jest bieżący dobór punktów podczas trwającej terapii – na podstawie każdorazowej diagnozy (puls, język) przed zabiegiem. W wyniku np. rozpraszania zastojów, odżywiania Narządów (poprzez zabiegi na meridianach i zażywanie ziół) stan pacjenta ulega ciągłym zmianom. Punkty, które nakłuwane były na początku terapii, po kilku dniach mogą okazać się już niewłaściwymi. W akupunkturze możliwe jest nakłucie tzw. punktów ratunkowych. Jest to łatwy do wykonania zabieg dla każdego po krótkim przeszkoleniu. Ratuje przed poważnymi powikłaniami (np. w przypadku udaru mózgu, nakłucie ze skrwawieniem wszystkich szczytów opuszków palców, zmniejsza wyraźnie skutki porażenia połowiczego). Może nawet ocalić niejedno życie.

Akupunktura to nie tylko zdrowienie z bólu. Ból jest tylko jednym z zewnętrznych objawów choroby. Można – i należy – stosować ją przede wszystkim w leczeniu przyczyn choroby. Stosowanie doraźne powinno opierać się również na właściwej diagnozie. Z drugiej strony akupunktura w anestezjologii (np. znieczulenie przy konieczności wykonania zabiegu bez narkozy), czy doraźna walka z bólem może zmniejszyć cierpienie chorego.