Cukrzyca na widelcu. Część 1.

I typ to cukrzyca o podłożu autoimmunologicznym. W wyniku autoagresji układ immunologiczny organizmu niszczy komórki ß wysp Langerhansa trzustki. Komórki ß przestają produkować insulinę. Z powodu niedoboru insuliny dochodzi do podwyższenia stężenia glukozy we krwi. Ten rodzaj cukrzycy występuje zwykle u dzieci i osób młodych, a obecnie mamy odczynienia z gigantycznym wzrostem zachorowalności. Pamiętajmy, że trzustka to cichy i ukryty zabójca. Bardzo często cukrzyca nie daje na początku żadnych objawów. Udajemy się z dzieckiem do lekarza, dopiero wówczas, gdy dziecko straci przytomność i wyczujemy nieprzyjemny, acetonowy zapach z ust. W tym typie cukrzycy występują przeciwciała GAD (dekarboksylaza kwasu glutaminowego), czyli przeciwciała, które występują jednocześnie w zespole sztywności uogólnionej (Stiff man syndrome). Charakteryzuje się sztywnością i bolesnymi skurczami mięśni, do których często dochodzi pod wpływem różnych bodźców. Są to podobne objawy do NOP-ów, gdy dzieci mają przykurcze mięśni, chodzą na palcach i są pobudzone. Występuje tu dziwna korelacja, że im więcej rodzice dokupują procedur medycznych, im więcej wstrzykują w dzieci aluminium, rtęci oraz komórek diploidalnych, czyli rozkawałkowanych płodów ludzkich, polisorbatu 80 i innych uzupełniaczy, to te dzieci zwykle mają bardziej agresywną formę cukrzycy. Gdy ja studiowałem, wówczas cukrzyca typu I była uznawana za chorobę genetyczną, dziedziczną. Nie mówiło się wówczas o innych przyczynach.

Cukrzyca typu II to cukrzyca dorosłych. Najczęściej chorują na nią ludzie starsi, otyli, pracujący w stresie, wykonujący pracę siedzącą, nieuprawiający sportów. Insulina jest produkowana przez trzustkę. Aby utrzymać stężenie glukozy we krwi w normie, trzustka musi produkować coraz więcej insuliny. Po paru latach komórki ß trzustki ulegają wyczerpaniu i produkują coraz mniej insuliny. Stężenie glukozy we krwi ulega zwiększeniu, co prowadzi do rozpoznania cukrzycy typu 2. Najczęściej cukrzycy typu 2 towarzyszy otyłość oraz nadciśnienie tętnicze. Osoba otyła potrzebuje bowiem bardzo dużo insuliny, aby metabolizować tkankę tłuszczową.

Typ III to cukrzyca ciężarnych. Zwykle występuje w drugim i trzecim trymestrze ciąży, a ustępuje wraz z porodem. Szczególnie narażeni są Afroamerykanie, Azjaci, Hiszpanie oraz osoby z nadwagą te, które szczególnie w czasie ciąży przytyły ponad miarę oraz te, które kiedyś miały tę cukrzycę podczas pierwszej ciąży. Zastanówmy się, dlaczego ten rodzaj cukrzycy jest taki niebezpieczny? Otóż płód rodzi się większy. Częściej może dojść do urazów płodu w czasie porodu i nie to nie tylko płodu, ale i matki. Gdy kanał rodny matki jest zbyt mały do wielkości płodu, rozważa się konieczność wykonania cesarskiego cięcia. Pamiętajmy jednak, że jest to zabieg inwazyjny, który nie daje dziecku odpowiedniej mikroflory bakteryjnej. Poza tym dziecko z takiej ciąży może już na początku mieć glikemię.

Typ IV to cukrzyce wtórne. Występują przy akromegalii, amyloidozie, zespole choroby Cushinga, Hashimoto. Wówczas cukrzycę, należy leczyć przyczynowo. Pamiętajmy, że sterydoterapia, którą tak często posiłkuje się medycyna klasyczna, także powoduje wzrost glukozy.

Lekarze nie szukają przyczyn cukrzycy, tylko łagodzą objawy choroby. Diabetolodzy mają tylko wypisywać tabletki. Zwykle są to pochodne sulfonylomocznika, czyli substancje, które łącząc się z receptorem tego związku, zwiększają aktywność ß komórek wysepek langerhansa, do produkcji insuliny, która jeszcze pozostała. Mogą to być także biguanidy, czyli substancje, które naśladują funkcjonowanie insuliny i ułatwiają przenikanie glukozy do komórki. Zostaje też insulina, czyli lek bardzo stary, który zastępuje funkcje naszej trzustki. Najnowocześniejszym sposobem podawania insuliny jest pompa insulinowa. Pamiętajmy jednak, że insulina to jest białko, które powinno być produkowane przez nasz organizm, adekwatnie do potrzeb. Insulinę podajemy głównie w typie pierwszym, ponieważ tam nie ma innej możliwości oraz w typie drugim, gdy leki doustne już dają rady.

W następnym numerze omówię powikłania występujące podczas cukrzycy oraz sposoby leczenia. To jak można leczyć u nas, a jak za granicą. Czy, aby na pewno nasi profesorowie z tytułami naukowymi naprawdę dbają o nas, czy tylko o interes koncernów farmaceutycznych.