Czego jeszcze nie wiemy o witaminie C? Część III

Sposób leczenia tej jednostki chorobowej to podawanie anatoksyny (surowicy przeciwbłonicznej). I tutaj witamina C okazała się ratującą życie. Dr King i Menten (1935) opublikowali dane skutecznego wyleczenia tej choroby za pomocą witaminy C podawanej dożylnie. Wspomniany już dr Klenner w 1974 r. opisał znakomite wyniki leczenia w ciągu kilku godzin infekcji hemolitycznych paciorkowców. Czy trzeba nam więcej? Zacytuje za Johanem (1984) coś, co wydaje się niemożliwe. Mianowicie, podanie witaminy C w tężcu spowodowało, że żaden z pacjentów, którzy ją otrzymał w odpowiedniej dawce, nie zmarł, a śmiertelność tej choroby leczonej innymi metodami, to ponad 75%. Witamina C ma zdolność do neutralizowania toksyny tężcowej w organizmach ludzkich oraz in vitro.

Inna jednostka chorobowa, na którą zginęło wiele osób to gruźlica. Rocznie na tę chorobę zapada ponad 8 milionów osób. Klasyczne leczenie daje wiele objawów ubocznych, pomijam tutaj coraz częściej wytwarzaną odporność na stosowane leki. Sytuację ratuje witamina C (McCormick 1951). Czy można uwierzyć, że podanie przez Cathcarta (1981) witaminy C trzem pacjentom ze szkarlatyną, wywołało pozytywną reakcję kliniczną w ciągu zaledwie godziny? Cuda? A może warto, te metody wprowadzić na co dzień? A może jeszcze coś bardzo spektakularnego, np. malaria. Podanie tylko 1 g witaminy C dożylnie spowodowało natychmiastowe ustępowanie dreszczy, spadek gorączki oraz ogólną poprawę samopoczucia (Lotze 1938). Czytelnik pewnie zarzuci, że literatura jest z tamtego wieku. Owszem, ponieważ w tamtych latach witamina C była stosowana i dozwolona. Potem do głosu doszły dużo droższe antybiotyki i inne leki. Witamina C została wyrzucona do kąta, bo była zbyt skuteczna i zbyt tania. Na temat tej witaminy są dziesiątki tysięcy pozycji, również wiele z ostatnich paru lat.

Jeżeli witamina C jest tak cudowna, to nasuwa się zasadnicze pytanie o bezpieczeństwo jej podawania w wysokich dawkach. I tutaj rozczaruje osoby zwalczające takie podaw a n i e . Jest ona bardzo bezpieczna. Casciare i inni (2001) opisali pacjentów w stanie terminalnym choroby nowotworowej, którym podawano codziennie 50 g witaminy C przez okres 8 tygodni. Nie zaobserwowano żadnych działań ubocznych. Tak często spotykane stwierdzenia, że duże dawki powodują kamicę nerkową, okazały się bajką. Nawet u osób, które wcześniej cierpiały na kamicę szczawianową, następowała tendencja do remisji (Cathcart 1985). Prawdopodobnie stwierdzenie to wynika ze źle rozumianej jej przemiany metabolicznej. Mianowicie, głównym metabolitem kwasu askorbinowego po jego wykorzystaniu i rozkładzie w organizmie jest kwas szczawiowy, a składnikiem większości kamieni nerkowych są szczawiany wapnia (Jayanthi i in. 1994), i wniosek jest prosty. Cała wina spada na witaminę C. Co więcej, wyniki badań wykonane na Uniwersytecie Harvarda udowodniły, że regularna suplementacja witaminą C zmniejsza ryzyko tworzenia się kamieni (Curhan i in. 1999). A co z nowotworami i tak alergicznie reagującymi naukowcami na takie leczenie? Otóż po podawaniu przez tydzień 100 g witaminy C u pacjentów w terminalnym stadium raka, zaobserwowano jedynie przypływ sił życiowych i ogólną poprawę samopoczucia (Riordan i in. 1996). Takie wyniki leczenia są opisane w setkach publikacji naukowych udowadniających jednoznaczną korzyść z jej podawania. Na przytaczanie tych publikacji nie ma tutaj miejsca.

Jedynie ostrożność w dożylnym podawaniu witaminy C wymaga sytuacja, kiedy u pacjenta występuje choroba genetyczna związana z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej (G6PD), Marks 1967.

Podsumowując, jedyne zaobserwowane działanie uboczne podawania witaminy C to chroniczny, dobry stan zdrowia. Stan tak ważny dla zwykłego człowieka, z wyjątkiem wielkich Firm Farmaceutycznych i finansowanych przez nie Uniwersytetów Medycznych.

• King C., Menten M., Influence of vitamin level on resistance to diphtheria toxin. Journal of Nutrition. 1935,10, s.129-155
• Klenner E., Significance of high daily intake of ascorbin acid in preventive medicine. Journal of the International Academy of Preventive Medicine 1974, 1(1), s.45-69
• Johan K., Effect of ascorbic acid in the treatment of tetanus, Bangladesh Medical Research Council Bulletin, 1984, 10(1), s. 24-28
• McCormick, Vitamin C in the prophylaxis and therapy of infectious diseases, Archives of Pediatrics, 1951, 68(1), s. 1-9
• Cathcart R., Vitamin C, titrating to bowel tolerance, anascorbemia, and acute induced scurvy. Medical Hypotheses 1981, 7(11), s. 1359-1376
• Kotze H., Klinisch-experimentelle untersuchungen bei malaria tertiana. Arch. F. Schiffs- u. Trop-Hyg. 1938 42(7), s. 287-305
• Casciare i in. Cytotoxicity of ascorbate, lipoic. acid, and other antioxidants in hollow fibre in vitro tumours. British Journal of Cancer. 2001, 84(11), s. 1544-1550
• Cathcart R, Vitamine C: the nontoxix, nonrate- limited, antioxidant free radical scavenger. Medocal Hypotheses. 1985, 18(1), s. 61-67
• Jayanthi i in. 1994, Effect of DL alpha-lipoic acid in glyoxylate- induced acute lithiasis. Pharmacological Research. 1994, 30(3), s. 281-288
• Curhan i in. Intake of vitamins B6 and C and the risk of kidney Stones in women. Journal of the American Society of Nephrology. 1999, 10(4), s. 840-845
• Riordan i in. Intravenous vitamin C in a terminal cancer patient. Journal of Orthomolecular Medicine. 1996, 11(2), s. 80-82
• Marks R., Glucose-6-phosphate dehydrogenase in mature erythrocytes. The American Journal of Ckinical Pathology. 1967, 47(3), s. 287-295