Dr Hubert Czerniak

Niestety, w tym samym czasie popełniłem również wiele błędów, doznałem tyle samo smutku, goryczy, żalu i bezsilności, a po moich policzkach spłynęło mnóstwo łez. Te okoliczności wykuły człowieka, który postanowił coś zmienić i głosić prawdę o zdrowiu, medycynie i historii. Nie byłoby Huberta Czerniaka, jakiego dzisiaj znacie, gdybym nie doświadczył tych wszystkich sukcesów, którymi nigdy się nie zachłystywałem, oraz porażek, po których zawsze wstawałem z kolan i wyciągałem wnioski. Nigdy się nie poddałem…

Mama i tata – dzięki Nim etos pracy nigdy nie był mi obcy. Od dziecka z podziwem patrzyłem na ojca, który swoją katorżniczą pracą fi zyczną przy scaleniach udowadniał, że człowieka nie można złamać fi zycznie, bo cała siła tkwi w psychice. Zawsze nosił na twarzy godność i determinację. Nie mniejszym uznaniem i szacunkiem darzyłem matkę, lekarkę, która zaprosiła mnie do fascynującego świata medycyny i sprawiła, że zapragnąłem leczyć ludzi. Wciąż pamiętam, jak ta z pozoru krucha kobieta walczyła o zdrowie lokalnej społeczności na wsiach na Lubelszczyźnie i w radomskim. W szczytowym momencie opiekowała się sześcioma tysiącami pacjentów. Nawet po 16 godzinach nieustannej pracy nigdy nie dostrzegłem na Jej twarzy zrezygnowania czy słabości… Całe dzieciństwo chłonąłem szlachetność rodziców, marząc, by nigdy Ich nie zawieźć. Otrzymałem wspaniałe wzorce, które wciąż okazują się najcenniejszym kapitałem. Do końca życia będę Im za to wdzięczny…

Jednak ulegałem słabościom i popełniałem całą masę błędów. Bunt wobec niesprawiedliwych norm i fałszowanej rzeczywistości był moją piętą achillesową i największą zaletą. Właśnie z tego powodu moja edukacja medyczna – zwłaszcza we wstępnym okresie – przypominała błądzenie po mitycznym labiryncie. Zanim odnalazłem właściwą drogę, w wieku 21 lat zdążyłem rzucić studia, chcąc przede wszystkim skupić się na uprawianiu sportu. Z sukcesami… w 1982 r. zdobyliśmy Mistrzostwo Polski Akademii Medycznych w piłce ręcznej. Zapałałem też miłością do siatkówki, jednak ostatecznie odnalazłem właściwą drogę i postanowiłem wrócić na medycynę. Chociaż dojrzewałem długo, by zrozumieć, jak ważna jest nauka, do dzisiaj składam ręce ku niebu, dziękując za natchnienie w odpowiednim momencie. To była najważniejsza decyzja w moim życiu.

Przysięga Hipokratesa od początku stanowiła dla mnie drogowskaz, za którym podążam do dziś. Jednak by w pełni zrozumieć jej ponadczasowe, wyjątkowe i uczciwe przesłanie, byłem jednym z wielu lekarzy bezgranicznie i ślepo ufającym w „mędrca szkiełko i oko”. Moja buntownicza natura odzywała się wielokrotnie, nakazując mi szukać nieszablonowych rozwiązań i dążyć do prawdy, która jeszcze przez długi czas pozostawała przede mną ukryta. Zastanawiałem się często, czy można zrobić więcej, ale nim sięgnąłem po akt odwagi, jaki pozwolił wyrwać mi się z kajdan „jedynie słusznej wiedzy”, na rozmyślaniach się kończyło. Nigdy nie wybaczę sobie tych wszystkich ludzkich dramatów, obserwowanych oczami młodego lekarza, godzącego się z postawioną przez medycynę klasyczną diagnozą. Krwawi mi serce na myśl, ilu ludziom mógłbym pomóc, gdybym miał aktualną wiedzę. To boli, każdego dnia, równie mocno i nie przestaje. Nigdy nie przestanie. Ten ból jednak jest katharsis, którego tak bardzo potrzebowałem, a gdyby nie pewne okoliczności, mógłbym go nigdy nie doświadczyć.

Dojrzały mężczyzna, z pozoru zdrowy, wysportowany, aktywny zawodowo, nagle trafi a do szpitala. Historia jakich wiele, ale tym razem dotyczyła mnie. Otrzymałem od losu pierwszy sygnał ostrzegawczy, żółtą kartkę, wskazówkę, żebym wreszcie „włączył myślenie”. Sama świadomość niewiedzy odnośnie mojej sytuacji – diagnozy bez diagnozy – obudziła ponownie długo uśpiony bunt i rozpoczęła drogę do miejsca, w którym jestem dzisiaj. Otworzyłem oczy, pozbierałem się i wyruszyłem w najważniejszą podróż mojego życia – ku prawdzie. Ona w dalszym ciągu kiełkowała bardzo powoli, by nagle – zupełnie niespodziewanie – rozkwitnąć w pełni. Stało się to za sprawą mojego syna, który pewnego dnia wręczył mi do rąk książkę Edwarda Griffi na „Świat bez raka”. Po jej lekturze nic już nie było takie samo. Od pierwszych wersów serce wyrywało się z piersi, a dłonie oplatały dłonie. W oczach pojawiły się łzy. Nie mogłem uwierzyć, że to wszystko wreszcie zaczynało układać się w całość i… było takie proste. Do dzisiaj wracam do niej i uważam za przełomową lekturę oraz punkt zwrotny mojej medycznej drogi.

Tak bardzo chciałem Ci pomóc, tato… Tak bardzo, lecz moja wiedza była jeszcze wtedy niewystarczająca. Uzbrojony w podstawowe umiejętności i informacje z zakresu medycyny zintegrowanej walczyłem o życie gasnącego w oczach ojca, ale… przegrałem. Ta myśl do tej pory wyrywa mi serce z piersi. Pamiętam dokładnie dzień pogrzebu, kiedy chwilę po ceremonii pędziłem setki kilometrów, by zdążyć na spotkanie z Państwem podczas „Wiosny Zdrowia” – przełomowego wydarzenia na mapie medycyny alternatywnej w Polsce organizowanego przez Jurka Ziębę. Cały drżałem, gdy wychodziłem na scenę i patrzyłem na wspaniałą i świadomą publiczność. Na wspomnienie ojca załamał mi się głos, a Państwo salwą braw pomogli mi oddać mu należny hołd. Dziękuję. Do końca życia będę Państwu za tę chwilę wdzięczny. Tak jak Jurkowi za organizację festiwalu i zaproszenie mnie – raczkującego w meandrach medycznej prawdy lekarza, który jeszcze wtedy nie wiedział, że idzie na wojnę. Toczę ją do dzisiaj.

Publikując pierwszy fi lm na kanale Hubert Czerniak TV, nigdy nie sądziłem, że dotrzemy do tak wielu ludzi. Obserwowanie stale rosnącej liczby wyświetleń powodowało szok, ale i motywację, by mówić więcej, lepiej, ciekawiej, mądrzej… Czynię to do dziś, ceniąc ponad wszystko Państwa czas, który poświęcacie na wirtualne spotkania ze mną. W ten sposób mogę powiedzieć wszystkim – „Jestem przy Was, stoję tutaj i pomagam, jak mogę”.

W wielu rozmowach i wiadomościach otrzymałem podziękowania, że fi lmy otworzyły Państwu oczy, pozwoliły wrócić do zdrowia czy je utrzymać. To najpiękniejszy prezent, jaki mogę otrzymać, będąc lekarzem i naturopatą. Nigdy z tego nie zrezygnuję, a pomysły na nowe odcinki ciągle rodzą się w głowie. W końcu mam Wam jeszcze tyle do powiedzenia, a przecież każdego dnia chłonę nową i wyjątkową wiedzę, by pomagać jeszcze bardziej i więcej. To świadomość określa byt. Dlatego założyliśmy kanał: Hubert Czerniak Włączamy Myślenie, aby poza wiedzą medyczną otwierać oczy na ekonomię, politykę i naszą historię.

Nauka od zawsze była moją pasją, paliwem, tlenem i wyznacznikiem człowieczeństwa. „Myślę, więc jestem” – uczę się, więc będę. Czerpię natchnienie z chwil, kiedy zostaję sam na sam z książką. Otwiera się wtedy przede mną magiczny świat wiedzy, z którego zawsze z trudem się wyrywam. Czasem pozostaję w tym pięknym stanie, aż oczy same zamkną się do snu… Nauka była, jest i będzie moim życiem. Nie wypchnął jej nawet tak kochany przeze mnie sport, który uprawiam do dzisiaj. Czy to mecz siatkówki, piłki ręcznej, hokeja na lodzie… Rywalizacja zawsze wyzwalała we mnie niespożyte pokłady determinacji i dawała wytchnienie zmęczonym myślom. Jestem mężczyzną i nic, co sportowe, nie jest mi obce. Tak, jak w życiu – sukcesy dają satysfakcję, a porażki lekcje. Pamiętam wszystkie, jak choćby Mistrzostwa Świata Lekarzy 2019 w Czarnogórze, kiedy nasza reprezentacja zdobyła złoto w siatkówce halowej i srebro – po zaciętym fi nale z Niemcami w ponad 40-stopniowym upale – w siatkówce plażowej. Reprezentowałem wtedy barwy polskich izb lekarskich...

Izb lekarskich, które odebrały mi prawo do wykonywania zawodu… Za prawdę. Ale tytułu lekarza nie odbierze mi nikt. Tytułu, na który wytrwale pracowałem i któremu zawsze byłem wierny. Dopiero dzisiaj wiem, ile waży każde słowo „Doktorze”, kiedy zwracają się Państwo do mnie podczas naszych pięknych i inspirujących spotkań. To Wy jesteście gremium, które ma prawo mnie oceniać. I dopóki w Waszych oczach dostrzegam te wszystkie piękne emocje i uczucia, kiedy rozmawiamy, uśmiechamy się czy ściskamy dłonie, będę lekarzem. I uczynię wszystko, by nigdy nie zawieść Waszego zaufania, bo jestem dla Was i dzięki Wam. To się nigdy nie zmieni. Będę zawsze stał po stronie prawdy i zdrowia – po Waszej stronie, dziękując tym samym, że jesteście.

Co nas czeka? Wiele wyzwań i dalszej edukacji w celu jeszcze efektywniejszego budowania świadomości o zdrowiu. Codziennie dokładam kolejną cegiełkę, by polskie społeczeństwo, Państwo, mogli właściwie zadbać o zdrowie i odporność. A to często przypomina poszukiwanie Świętego Gralla… I doskonale wiem, co pozwoliła zrozumieć mi wieloletnia praktyka, że nie istnieje cudowne remedium na wszystkie problemy zdrowotne. Nie są nim również suplementy, jednak odpowiednio skomponowane, mogą doskonale wesprzeć nasze codzienne zmagania. Suplementy diety to kolejna cegiełka, którą dokładam do walki o wsparcie zdrowia i życia Polaków. Slavito stanowi esencję mojej fi lozofi i oraz propozycję dla każdego z Was i przysługę, którą możecie wyświadczyć swojemu organizmowi. Mam nadzieję, że dalej będziecie podążali ze mną tą drogą. Drogą, której mapę każdego dnia będziemy doskonalić. Włączamy myślenie!