Dr n. med. Bożena Kilarski

Zatrudniłam się w Uniwersyteckiej Klinice w Düsseldorfi e u prof. Zindlera. Był on pierwszym i najważniejszym anestezjologiem i specjalistą w medycynie intensywnej w Niemczech. Stwierdziłam, że jeżeli nie jest mi dane być chirurgiem, to mogę ich pracę obserwować przez parawan operacyjny… Profesor Zindler od lat 50. był pionierem, który chętnie współpracował ze wszystkimi kolegami z innych katedr – wtedy naprawdę była to praca zespołowa. Tam też zrobiłam doktorat. Po zrobieniu specjalizacji z anestezjologii i intensywnej opieki medycznej w 1986 podjęłam pracę w Mathias Spital w Rheine jako zastępca ordynatora. Kierowałam przez 28 lat intensywną terapią, miałam pod sobą 10 sal operacyjnych, a także przeprowadziłam ponad 1 000 akcji na helikopterze ratunkowym SAR24. Bardzo ciężko pracowałam – robiłam czasami 20 dyżurów w miesiącu, aby utrzymać moją pięcioosobową rodzinę. Mam troje kochanych dzieci, jedna jest pasjonatem i naukowcem w Medycynie i Biochemii, druga córka to wspaniały lekarz chorób dziecięcych, a jej brat bliźniak próbuje zaaklimatyzować się zawodowo w USA, w różnych branżach. Jako dobra Ślązaczka i córka mojej mamy, nigdy nie bałam się pracy. Mam przekonanie, że niektórzy potrzebują trzy życia, aby przerobić to, co ja przerobiłam w jednym życiu…

Starałam się moje dzieci wychować kosmopolitycznie, wielojęzycznie, co mi się chyba udało, kładąc nacisk jak moja mama, na wykształcenie i języki. Podróżowałam z nimi często po całym świecie, jeździłam od maleńkości z nimi na narty, uczyłam ich pływać i namawiałam do różnego rodzaju sportu. Nawet karate z nimi robiłam – doszłam do niebieskiego pasa, a moje dzieci do czarnego. Jako dziecko byłam niska, ale bardzo wysportowana (miałam też przezwisko mała, bo gdy mama mnie zapisała do szkoły, to nie miałam jeszcze 6 lat). W klasie byłam najmniejsza, drobna i najmłodsza (moja najlepsza przyjaciółka była za to najstarsza w klasie…, hmm), drobna, ale ruchliwa..., narty, konie, żaglówki, pływanie, nurkowanie, łyżwy fi gurowe, łyżwy szybkie, palant na podwórku, gimnastyka na trzepaku, piłka ręczna… 

Ja byłam/jestem lekarzem, którego na pewno interesuje wszystko, co nowe. Czytam prace naukowe krytycznie, zadaje krytyczne pytania, nie boję się nikogo i niczego. Jestem pewna siebie…, ale najchętniej jestem blisko pacjenta. Lubię medycynę praktyczną, namacalną. Oczywiście ilość punktów wymaganych w ramach szkoleń rocznych (obowiązek w Niemczech był na poziomie 40 pkt) był przeze mnie wielokrotnie przekraczany – każdego roku miałam 200 pkt i więcej. Moje IQ mi na to pozwalało.

W latach 1997-1999 nagle zderzyłam się w mojej rodzinie z nowotworami: mama, jedna siostra i teść. Szok! Do tego 1997 roku byłam tylko zainteresowana medycyną akademicką, pojęcia nie miałam, co można robić innego…? Zaczęłam szukać, patrząc na moją zmarnowaną, zniszczoną chemią i naświetleniami siostrę, na teścia, którego miesiące były policzone i na mamę, dla której oprócz operacji, medycyna nie miała żadnych propozycji.

Od 2018 roku podjęłam dodatkowo do praktyki w Rheine, współpracę z VITALCLINICA w Jelonku koło Poznania. Wszystko zaczęło się od tamtejszego pacjenta i jednocześnie inwestora. Wiem, że powinnam zwolnić tempo w moim wieku, ale sprawia mi radość i satysfakcję, jeżeli mam sukcesy i mogę pomagać. Jestem dla siebie wymagająca, ale też wymagam dyscypliny od pacjentów. Jedno jest pewne – każdego pacjenta traktuję indywidualnie. Nie zostałam nigdzie uhonorowana nagrodami i wyróżnieniami za moją ofi arną pracę. Należę do kilkunastu ważnych Związków Lekarskich. Bardzo cieszy mnie, jak pacjenci albo ich rodziny, nawet po śmierci pacjentów, pamiętają o mnie w moje urodziny, święta i podczas innych okoliczności.