Imbir

Uprawiany jest on między innymi w Meksyku, Brazylii oraz Indonezji. W mitologii hinduskiej imbir był uznawany za roślinę, która niesie ludziom pomoc. Tamtejsi mieszkańcy uważali, że imbir może przyczynić się do zwiększenia płodności. Obecnie roślinie tej przypisuje się liczne właściwości lecznicze [1].

Przeprowadzono badania porównujące skuteczność działania imbiru oraz sumatryptanu (lek stosowany w leczeniu migrenowego bólu głowy) w walce z migreną. Badania zostały przeprowadzone na 100 osobach. Wiek badanych wahał się w granicach 34 – 42 lat w obydwu grupach. Wyniki badań dowiodły, że zarówno sumatryptan, jak i imbir wywarły znaczący wpływ na ulgę w bólu i nie wykazano przy tym istotnych różnic w ustępowaniu bólów głowy między grupami pacjentów. Jednakże, w przypadku działań niepożądanych, wywołanych zażyciem danej substancji, osoby badane z grupy przyjmującej sumatryptan uskarżały się na zawroty głowy, działanie uspokajające i zgagę. W przypadku grupy osób przyjmujących sproszkowany imbir jedynym odnotowanym działaniem niepożądanym była niestrawność. Wskaźnik zażaleń na skutki uboczne spośród grup wyniósł – 20% dla sumatryptanu i zaledwie 4% dla grupy pacjentów przyjmujących imbir. Badania te wykazały, iż zarówno sumatryptan, jak i sproszkowany imbir zmniejszają nasilenie migreny w ciągu 2 godzin od spożycia. Porównując skuteczność w łagodzeniu bólów głowy i zadowolenia pacjentów z prowadzonej terapii, nie stwierdza się znaczących różnic pomiędzy tymi dwiema substancjami, natomiast biorąc pod uwagę skutki uboczne, zażycie imbiru jest lepszym środkiem.

Mustafa i Srivastava [1990] odnotowali w swoich badaniach przypadek pacjentki, borykającej się z migreną przez prawie 16 lat swojego życia, której pomógł suszony imbir podawany w codziennej diecie w dawce od 1,5 g do 2 g [5,6].

Przeprowadzono wiele badań naukowych, które potwierdzają przeciwwymiotne działanie imbiru. Jedne z przeprowadzonych doświadczeń dotyczyły działania sproszkowanego korzenia imbiru na nudności wywołane chorobą lokomocyjną. W celu wywołania schorzenia badanych umieszczono w obrotowym krześle, jednocześnie zasłaniając ich oczy. Działanie imbiru porównano z działaniem dimenhydrynatu (lek przeciwhistaminowy I generacji o działaniu przeciwwymiotnym). Dimenhydrynat działa na poziomie układu nerwowego, natomiast sugeruje się, że imbir łagodzi skutki choroby lokomocyjnej bezpośrednio w przewodzie pokarmowym, blokując reakcje żołądkowo-jelitowe i występujące po nich mdłości [2]. Inne doświadczenia naukowe dotyczą nudności spowodowanych ciążą oraz zabiegami pooperacyjnymi, w tych przypadkach zastosowanie imbiru także okazało się pomocne [1].

Mascolo i współpracownicy [1989] przeprowadzili badania, w których porównali działanie ekstraktu z korzenia imbiru oraz kwasu acetylosalicylowego. Badania przeprowadzono na szczurach z obrzękiem łap. Jednej grupie zwierząt podano ekstrakt z imbiru, druga grupa otrzymała kwas acetylosalicylowy. Działanie przeciwzapalne w przypadku obu substancji było porównywalne. Doświadczenia naukowe pokazały również, iż podanie wyciągu z imbiru zmniejszyło temperaturę ciała u 38% badanych zwierząt, natomiast ta sama dawka kwasu acetylosalicylowego wpłynęła na obniżenie temperatury ciała u 44% poddanych badaniu szczurów [3]. W przypadku stanów zapalanych zaleca się spożywanie 2-3 gramów sproszkowanego imbiru w ciągu dnia, przyjmowanego w podzielonych porcjach [4].

Imbir jest rośliną o wielu właściwościach prozdrowotnych. Wykazuje m.in. działanie przeciwwymiotne, przeciwgorączkowe, przeciwzapalne, może być również pomocny w walce z bólem migrenowym. Liczne doniesienia naukowe udowadniają jego skuteczność w walce z szeregiem schorzeń.

• Grys A., Łowicki Z., Parus A., 2010. Właściwości lecznicze imbiru (Zingiber officinale Roscoe). Postępy Fitoterapii 1, 2010: 42-45.
• Mowrey D. B., Clayson D. E., 1982. Motion sickness, ginger, and psychophysics. Lancet. 1 (8273): 655-657.
• Mascolo N., Jain R., Jain S. C. Capasso F., 1989. Ethnopharmacologic investigation of ginger (Zingiber officinale). J Ethnopharmacol 27: 129-40.
• Coates P. M., Blackman M. R., Cragg G. M., Levine M., White J. D., Moss J., 2005. Encyclopedia of Dietary Supplements. Marcel Dekker, New York: 241-248.
• Mustafa T, Srivastava K. C., 1990. Ginger (Zingiber officinale) in migraine headache. Ethnopharmacol 29 (3): 267–73.
• Maghbooli M., Golipour F., Esfandabadi A.M., Yousefi M., 2014. A Comparison between the efficacy of ginger and sumatriptan in the ablative treatment of the common migraine. Phytother Res. 28 (3): 412-415.