Pokochaj siebie

Nigdy w historii mojej pracy nie spotkałem się z tak potężną ilością ludzi, potrzebujących pomocy nie tylko w aspekcie chorób ciała, ale przede wszystkim w obszarze stanu umysłu. Ciągła gonitwa w życiu, niepewna przyszłość, chore obostrzenia, nakazy i zakazy, opryski z nieba, nie wiadomo czym i przymus szczepień doprowadziły do ta- kiego spadku pracy mózgu, że podopieczni ze swoimi problemami zdrowotnymi, muszą borykać się również ze spadkami energii nie tylko fizycznej, ale i psychicznej. Do tego dochodzi złe odżywianie i styl życia, co powoduje nie tylko depresje, ale i lęki, strach, poczucie winy i wiele innych bardzo trudnych emocji, z którymi coraz więcej Polaków sobie nie radzi.

Przyczyn takiego stanu trzeba szukać zarówno w sferze emocjonalnej, jak i biochemicznej. Praktycznie na wszystkich wykładach w tym roku poruszam kwestie stanu umysłu w kontekście miłości do samego siebie. Rządy, media czy większość nauczycieli religijnych próbują wmówić nam, że powinniśmy kochać wszystkich wokół, ale z drugiej strony nie wolno nam kochać samych siebie, gdyż jest to egoistyczne, samolubne i narcystyczne. W myśl bardzo pięknej prawdy: „miłuj bliźniego swego jak siebie samego”, zarządcy informacji publicznych doskonale zdają sobie z tego sprawę, że kiedy nie umiesz kochać siebie, nie będziesz też potrafił pokochać nikogo ani niczego innego. Miłość dla duszy jest tym, czym jedzenie dla ciała. Miłość odżywia duszę, a mięso i jajka ciało. To ponadczasowa prawda. Ale miłość zaczyna się w naszych sercach i od nas. A jedzenie musi być pełnowar- tościowe, odżywcze i pozbawione toksyn. Rośliny nigdy nie będą w pełni spełniać tych uwarunkowań, gdyż nie zawierają wszystkich potrzebnych nam — ludziom substancji. Z kolei wszystkie nasiona, pestki, orzechy czy warzywa zawierać będą tysiące składników antyodżywczych, niepozwalających osiągnąć naszym ciałom maksimum ich możliwości.

Zatrzymajmy się chwilę przy duszy i miłości. Czym jest miłość? Miłość to nie zakochanie, a stan umysłu. Sposób, w jaki traktujemy samych siebie, jest determinujący do tego, jak traktujemy również innych. Jeśli nie potrafisz nawiązać zdrowej relacji z samym sobą, w jaki sposób mógłbyś nawiązać poprawną relację z innymi? Jest to niemożliwe. Tak jak traktujesz siebie, tak traktujesz innych. Kiedy nie kochasz siebie, nie będziesz umieć też kochać innych. Kiedy nie potrafisz pokochać i zaakceptować siebie, nigdy nie zaakceptujesz również innych ludzi. Jeśli widzisz w sobie same złe cechy, będziesz je wypierać i przerzucać na innych, wyolbrzymiając je do maksymalnych rozmiarów. Wtedy oceniasz, złościsz się i przerzucasz winę na wszystkich wokół, żeby tylko nie zauważyć, jaki jesteś sam naprawdę. Jeśli Twoje życie jest „do bani”, oznacza to, że Ty jesteś „do bani” i zmiany trzeba zacząć od siebie. Jeśli siebie nie lubisz, będziesz przyciągać do siebie partnerów i przyjaciół, którzy też nie będą Cię lubić, gdyż jak może polubić Cię ktoś inny, jeśli nawet Ty sam nie umiesz tego zrobić? Zmiana Twojego stanu umysłu ze smutku, strachu czy lęku na miłość, radość i szczęście musi zajść w Tobie, czyli Twoim nastawieniu do świata, a ten jest lustrem Twojego nastawienia do samego siebie. Jesteś cudowną i piękną isto- tą. Masz tyle samo pięknych, co i mniej pięknych cech charakteru czy wyglądu jak każdy inny człowiek na tym świecie. Pokochaj się takim, jakim jesteś. Ze wszystkimi wadami i słabościami. Zaakceptuj je wszystkie w sobie. Poczuj, doświadcz i pokochaj. Wtedy, kiedy to nastąpi, zrozumiesz, że jesteś piękną istotą i zasługujesz na miłość i radość. Wtedy wypełniony miłością i dobrocią serca, zrozumiesz, że zasługujesz na szacunek i na to, co najlepsze. Wtedy też zauważysz, że inni ludzie są tacy sami, jak Ty i też zasługują na miłość tak, jak Ty. Wydarzy się wtedy cud w Twoim życiu. Zmienią się ludzie wokół Ciebie i ich stosunek do Ciebie. Ale ta zmiana musi nastąpić najpierw w Twoim sercu. W Tobie. Najpierw Ty pokochaj siebie, a cały świat wokół Ciebie stanie się piękniejszy, cieplejszy i przyjaźniejszy.

Miłość to między innymi dbanie i troska. Jeśli kochasz swoje dzieci, dbasz o nie. Jeśli kochasz swojego partnera, dbasz i o niego. Jeśli więc zaczniesz kochać siebie, zaczniesz wreszcie dbać również o siebie. Nie oznacza to, że stajesz się egoistą czy narcyzem. Egoista to nie człowiek, który dba o siebie, tylko ktoś, kto wykorzystuje innych do swoich celów. Spełnia je kosztem innych. Na przykład okrada ludzi, oszukuje, wykorzystuje. Nie ma tu miłości do samego siebie. Jest tylko żądza pieniądza, sukcesu czy innych wartości budujących ego. Miłość nie jest egoistyczna. Miłość rozpuszcza ego. Więc miłość zawsze będzie przeciwieństwem ego. Kiedy dbasz o siebie, jesteś dla siebie dobry. Zauważasz siebie i swoje potrzeby. Akceptujesz je i prowadzisz taki tryb życia, który służy Twoim emocjom i ciału. Gdzie tu egoizm? Gdzie tu wykorzystywanie innych?

Narcyzm natomiast wymaga zawsze innych ludzi. Ludzie narcystyczni albo porównują się z innymi – ja to jestem piękny, a Ty brzydki, lub oczekują ciągle podziwu i uznania od innych. Praktycznie wszyscy celebryci oczekują poklasków, zainteresowania, podziwiania. Czy taki stan rzeczy wynika z miłości do siebie, czy jej braku? Jeśli porównujesz się z innymi albo oczekujesz, że inni będą Cię chlubić, oznacza to, że brakuje Ci miłości. Nie zaakceptowałeś siebie takim, jakim jesteś i ciągle oczekujesz, że inni będą to robić. To również brak miłości. Kiedy siebie kochasz, nie wymagasz od innych podziwu. Ty wiesz, że jesteś cudowny i zdanie innych nie może tego zmienić. Nie oczekujesz też tego od innych, ponieważ jesteś samowystarczalny. Narcyzm w mediach jest tak powszechny, że większość celebrytów sprzedałaby własną rodzinę, żeby tylko być sztucznie pięknym i bogatym. To też nie jest miłość.

Zostało nam jeszcze bycie samolubnym. W Polsce to słowo ma tak złą konotację, że wyzywamy innych ludzi od samolubów. Ale co tak naprawdę znaczy to słowo: samolubny? Lubię siebie. To przecież piękny stan i piękne słowo. Lubię siebie, bo na to zasługuję. Mimo iż nie jestem idealny. Bycie idealnym oznacza akceptowanie siebie, zarówno w tych miejscach naszego jestestwa, z których jesteśmy dumni, ale i tych, które nas męczą. Jesteśmy ludźmi i mamy prawo do lepszych i gorszych dni, emocji czy myśli. To nazywamy człowieczeństwem i tylko poprzez akceptację tego stanu rzeczy, możemy się rozwijać i zmieniać świat na lepsze. Ale świat zmieniamy nie poprzez zmianę innych, a siebie. Masz świecić przykładem dla świata, a nie oczekiwać od świata, że będzie świecić dla Ciebie. To jest dopiero egoistyczne. Wszystkie zmiany zaczynamy od siebie, a nie od innych.

Kiedy już pokochasz i zaakceptujesz siebie, zaczniesz kochać i akceptować rzeczywistość wokół siebie i wtedy nastąpi prawdziwa rewolucja w Twoim życiu. Bez pierwszego kroku, czyli akceptacji siebie, zarówno, kiedy masz lepsze, jak i gorsze dni, lepsze i gorsze emocje, i lepsze i gorsze myśli, Twoje życie i świat wokół Ciebie też się nie zmienią. Każda zmiana musi nastąpić na poziomie zmiany w Tobie, a nie w Twoim szefie, partnerze, dzieci czy przyjaciół.

Co więc zrobić, jeśli czujesz się nieszczęśliwy? Zaakceptuj ten stan. Pokochaj siebie, a wszystko się zmieni na lepsze. Nie oczekuj, a kochaj i akceptuj. Będziesz zaskoczony tym, co się wydarzy. Kiedy się pokochasz, zmieni się też Twoje nastawienie do jedzenia. Przestaniesz za- spakajać żądze swojego podniebienia, a zaczniesz wprowadzać do swojego ciała pokarm, który mu służy, a nie pokarm, od którego jesteś uzależniony i który sprawia, że Twoje ciało staje się chore i słabe. Jeśli masz do wyboru makaron lub pączka, a kawałek ekologicznej wątróbki, zjesz to drugie z miłości i szacunku do siebie, a nie dlatego, że Kawka Ci zabronił, czy dlatego, że nie możesz zjeść pączka, bo jesteś chora. Nie jesz pączków, bo one Ci szkodzą, a że się kochasz to i dbasz o siebie, to jesz tylko to, co jest dla Ciebie dobre, a nie smaczne i uzależniające. Pozytywna motywacja jest kluczem do zmian na stałe, a nie tylko chwilowego widzimisię.

Przejdźmy więc do naszej biochemii, czyli jedzenia. Nasz mózg, aby móc dobrze pracować, potrzebuje nie tylko stabilnego i wydajnego paliwa, czyli energii do pracy, jakimi są tłuszcze odzwierzęce, a nie trujące oleje roślinne z nasion czy orzechów, ale również substancji odżywczych. Znajdziesz je wszystkie w produktach odzwierzęcych, jak mięso i jajka, a nie w roślinach, które jak już wiecie z poprzedniego mojego artykułu, są dla nas niewystarczające, a często wręcz szkodliwe.

Badania, które zostały przeprowadzone na całym świecie na ponad 130 000 uczestnikach, wykazały jednoznacznie, że osoby niejedzące mięsa, a czasem tylko czerwonego mięsa, mają o wiele częściej problemy psychiczne od osób, które takie pokarmy spożywają. Niemożliwe? A jednak. Pozwól, że przedstawię kilka szczegółów.

Pierwsze badanie przeprowadzone zostało na ponad 9 000 australijskich kobiet, czyli w miejscu, gdzie mamy stały dostęp do słońca, a więc także do witaminy D3 i nie powinny tam występować choroby afektywne mózgu. A jednak wnioski z badania były następujące. Wegetarianki i weganki mieszkające w Australii wykazywały w porównaniu do innych kobiet jedzących czerwone mięso, znacznie częstsze występowanie u tych pierwszych problemów ze zdrowiem psychicznym oraz o wiele wyższych niedoborów żelaza. Osoby takie znacznie częściej przyjmowały również leki, zarówno na receptę, jak i bez recepty.

Inne badania wykazały, że australijscy weganie i wegetarianie, tym razem obu płci, byli dwukrotnie częściej narażeni na depresję, lęk czy inne dolegliwości zdrowotne, w porównaniu do osób jedzących mięso. Badania wykazały: „Zgodnie z wynikami badań dieta wegetariańska wiąże się z gorszym stanem zdrowia (częstsze zachorowania na nowotwory, alergie i zaburzenia psychiczne), wyższym zapotrzebowaniem na opiekę zdrowotną i gorszą jakością życia”.

Możecie jednak pomyśleć, że taka sytuacja ma miejsce tylko w Australii, a my mieszkamy w Europie. Takie badania były robione również we Francji i okazało się, że objawy depresji występowały znacznie częściej u wegetarian lub u osób, które wykluczyły z diety tylko czerwone mięso. Podobnie w Niemczech badania wykazały wyższy wskaźnik zaburzeń psychicznych u osób niejedzących mięsa.

Badania zrobione w krajach skandynawskich, gdzie dostęp do słońca jest ograniczony, dokładnie w Finlandii i Szwecji, były jeszcze bardziej dobitne. Wegetarianie w tych krajach są od 3 do 4 razy bardziej narażeni na sezonowe zaburzenia afektywne. To są przerażające dane. Brak słońca i mięsa w diecie czterokrotnie zwiększa ryzyko depresji i innych zaburzeń na podłożu psychicznym.

Niedobory żywieniowe spowodowane niedoborem dobrej jakości mięsa w diecie, powodują znaczne problemy w mózgu, co skutkuje nie tylko zmniejszeniem naszej inteligencji czy zwiększeniem depresji i lęków, ale również zwiększoną agresją w stosunku do ludzi, odżywiających się pokarmami odzwierzęcymi. Myślę, że wynika to nie tylko z niedożywienia mózgu, ale i przerzucania swojego poczucia winy, związanego z jedzeniem mięsa na innych, którzy jedzą mięso ze smakiem i miłością do swojego ciała.

Depresja przyczynia się do mocnego pogorszenia jakości życia na całym świecie. Stanowi obecnie najczęstszą przyczynę zachorowań. Jest częściej diagnozowana niż choroby serca czy choroby nowotworowe. Uważa się, że przyczyną depresji jest brak równowagi neuroprzekaźników. To zjawisko można na chwilę poprawić lekami, ale jest to dalej maskowanie objawów choroby, a nie trafianie do jej przyczyn. Podłoże wszystkich chorób psychicznych ma swoje miejsce w kilku obszarach: braku miłości i akceptacji siebie, niedoborach składników odżywczych mózgu, a więc braku czerwonego mięsa i niedoborów energetycznych, czyli braku tłuszczów nasyconych i jednonienasyconych.

Główną przyczyną problemów z psychiką są stany zapalne mózgu, a więc i jelit. Mózg i układ pokarmowy stanowią jedną całość, a więc stany zapalne mózgu są zawsze powiązane ze stanami zapalnymi jelit. Choroby psychiczne nie różnią się od innych chorób przewlekłych i są wynikiem nadmiernej aktywacji układu odpornościowego i podwyższonego poziomu cytokin prozapalnych jak IL-6 czy TNF-alfa. Stany zapalne niespowodowane urazem, mają zawsze swój początek w układzie pokarmowym, tak samo, jak wszystkie inne choroby autoimmunizacyjne. Powodują je nie tylko konserwanty, przetworzona żywność czy pestycydy, ale przede wszystkim roślinne lektyny, czyli nasiona i oleje z nich, pestki, orzechy. Przyczynia się do nich także niedobór substancji odżywczych takich jak brak mięsa w diecie czy substancje antyodżywcze pochodzenia roślinnego jak kwasy fitynowe, czy szczawiany.

Jeśli więc chcesz, aby Twój mózg działał sprawnie, musisz po pierwsze pokochać siebie takim, jakim jesteś. Po drugie pamiętaj, że podstawą Twojego żywienia ma być ekologiczne czerwone mięso, jaja i dobry tłuszcz, a nie rośliny pełne lektyn, toksyn i innych substancji antyodżywczych.

Kochaj siebie i dbaj o siebie, a świat i Twoje ciało odwdzięczą się pełnią energii i cudownych relacji z innymi ludźmi, jak i całym światem.